In het groene, bosrijke noorden van de Dordogne hebben Piet Hein Eek en zijn vrouw een oude watermolen en aangrenzende schuur op bijzondere wijze herbouwd. Net zoals hij bij zijn meubelontwerpen gebruikmaakt van gerecycled materiaal, gebruikte hij lokale en beschikbare materialen voor de bouw van de huizen. Gelegen in een rustig dal, biedt deze accommodatie een serene en authentieke ervaring, waarin moderne kunst en tijdloze architectuur harmonieus samenkomen.
Mijn naam is Piet Hein Eek. Ik heb drie dochters: Lieve, Roos en Geertje. Mijn vriendin heet Stefanie en mijn ex-vrouw Jeanine.
Ik ben ontwerper en werk met wat er om me heen aanwezig is. De objecten die ik ontwerp, produceren en verkopen we zowel in Eindhoven als wereldwijd via onze dealers.
Tijdens een vakantie op Chateaux de Mavaleix liet de eigenaar, Willem, mij het landgoed zien. Toen we het dal in reden en ik de ruïnes van de molen (le moulin) en le four zag, was ik meteen verkocht. Mijn hele leven ben ik al gek op ruïnes, en nu had ik de kans om er een te kopen. Willem wilde aanvankelijk niet verkopen, maar na een paar jaar, waarin we bevriend raakten en ik het landgoed vaak bezocht, stemde hij er uiteindelijk mee in en kon ik de molen kopen.
Het hele proces duurde tien jaar en was een enorme klus waarin we veel hebben meegemaakt. Langzaam begon ik te begrijpen waarom de molen juist daar was gebouwd, met de materialen uit de omgeving en gebruikmakend van wat de natuur te bieden heeft: het riviertje, het dal, steen, hout, zon, enzovoort. Honderden jaren geleden had men geen andere keuze dan te roeien met de riemen die men had, en men respecteerde en begreep de natuur toen veel beter dan nu. Eigenlijk werk ik nog steeds op die manier. De molen is onderdeel van de omgeving, en als je er bent, word je er ook onderdeel van.
Ondanks dat de gebouwen authentiek aanvoelen, heb ik elk detail zelf bedacht en gemaakt. Niet alles is precies zoals het vroeger was, maar als men destijds de kennis van nu had gehad, zouden ze het waarschijnlijk ook anders en beter hebben gedaan. Ik heb geprobeerd met de mentaliteit en doelstellingen van toen, modern te bouwen. Het resultaat is dat het net zo klopt als authentieke gebouwen. Voor geïnteresseerden zijn er overal details die normaal lijken, maar uniek zijn. En voor wie gewoon op vakantie wil, voelt het heel natuurlijk en goed aan. De huizen staan in de natuur en maken er deel van uit.
Hoewel er veel moderne kunst en mijn meubelen staan, voel je je onderdeel van een geheel: het bos, het dal, het riviertje, het gebouw en het interieur. Mijn verhaal over het kunstwerk van Jan van den Ploeg is misschien wel het meest treffend. Ik vroeg hem een muurschildering te maken en verwachtte iets met of over de natuur. Hij kwam echter met het idee om de planken van het houten volume in de molen te voorzien van moderne brede kleurbanen. Een groter contrast is bijna niet denkbaar. Ik schrok in eerste instantie, maar dacht: "Ik heb hem niet voor niets gevraagd." We hebben het ontwerp uiteindelijk uitgevoerd. Door zijn ingreep wordt de aanwezigheid van de mens in de natuur juist benadrukt, wat alles nog mooier maakt.
Ik kan uren op de veranda zitten en naar de natuur kijken. Vooral de helling aan de overkant van het riviertje is als een soort breedbeeldtelevisie waar bijna niets gebeurt, maar waar een vogeltje toch enerverend kan zijn (ik kijk zelf nooit televisie, dus misschien ben ik snel tevreden). Wij houden allemaal van koken, dus de keukens en eettafels zijn ook het middelpunt van de huizen.
De manier waarop de huizen zich voegen in de natuur is, denk ik, uniek. In mijn werk en architectuur probeer ik te doen wat logisch is, zonder de intentie om iets bijzonders of nieuws te creëren (wat in het vakgebied meestal wel de leidraad is). Omdat dit project volledig voor mezelf was en ik er onbeperkt tijd en geld aan kon besteden, is het 100% gelukt. Veel gasten en vrienden zien het als mijn meest volmaakte werk, maar je moet niet op zoek zijn naar iets wat bijzonder nieuw of creatief is. Het geheel is wat het bijzonder maakt.
We zijn bezig met het ontwikkelen van een turbine om onze eigen stroom op te wekken (we hebben een "droit de l'eau"). Eigenlijk wilde ik dat al in het begin doen, maar gelukkig heb ik dat niet gedaan omdat het heel lastig bleek om voor dit specifieke geval een geschikte turbine te vinden. Nu gaan we er zelf een maken.
Vanaf het begin wilden we het ook voor gasten beschikbaar maken. En omdat het project steeds groter werd, voelde het een beetje vreemd om het niet te delen. Die eerste gedachte bleek dus de juiste te zijn.
Na een rit door het bos van anderhalve kilometer, waarbij je steeds denkt: "Waar ben ik, en is dit wel de juiste weg?", kom je in het dal waar ik ooit de ruïnes voor het eerst zag en waar nu de twee gebouwen staan. Het is in "the middle of nowhere" en vanaf dat moment ben je samen alleen, en voelt de rest van de wereld ver weg. Overigens zijn de boodschappen op ongeveer tien minuten rijden, dus zo erg is het ook weer niet.
Zoals eerder beschreven is het een totaalontwerp; zowel de gebouwen als het interieur zijn door ons ontworpen, gemaakt en gekozen. Mijn ex-vrouw en kinderen vroegen zich wel eens af of het verstandig was om zoveel te investeren in een plek zonder uitzicht en zee. Maar elke keer als ik er ben, realiseer ik me dat juist het feit dat je in je eigen dal bent en dat het uitzicht niet meer is dan het dal, het allermooiste is. Veel vaste gasten nemen zich voor van alles te gaan ondernemen, maar eindigen uiteindelijk met het doen van boodschappen, koken, eten, drinken, spelletjes spelen, lezen, en vooral samen zijn. Er kan van alles, maar niets doen is meer dan voldoende.
De moeder van een goede vriend is er meerdere keren met haar familie geweest. Onlangs is ze overleden, en hij vertelde me dat als ze het even te zwaar had, ze vroeg om de kraan aan te zetten, zodat ze zich weer bij de molen met haar familie waande. Het was de plek waar ze zich de laatste jaren het beste heeft gevoeld.
Ga op zaterdag (en soms ook op woensdag in het seizoen) naar de markt in Thiviers en koop de heerlijkste producten, wat de dagen daarna zorgt voor continu kook- en eetplezier. En vergeet niet: niets doen kan hier ook heel goed!