Zou je jezelf kort willen voorstellen?

Mijn naam is Maya, mijn ouders zijn Italiaans en Nederlands. Ik ben opgegroeid in Milaan, en later heb ik mijn eigen kinderen grootgebracht in Bassano del Grappa — altijd op zoek naar een rustiger en voller leven, dichter bij wat echt voelt.

Zou je wat meer over jezelf willen vertellen?

Het begon als een droom. Jaar na jaar, met geduld en respect, kreeg deze plek langzaam vorm.

Ik heb altijd al gehouden van design en architectuur, van materialen en texturen — de stille harmonie van ruimtes die goed voelen.
Ik ben dol op dieren, en ik wilde ze dichtbij: kippen die ons pastelgekleurde eitjes schenken, en ezels, zachtaardig en aards.

Mijn liefde voor de natuur bracht me ertoe om wilde bloemen en mediterrane kruiden rond elke Trullo te planten — hun geur zweeft door de lucht en geeft elke hoek een adem van leven.

Buiten leven, koken, het ritme van de seizoenen — dat zijn de dingen die ons hier voeden.
En yoga, dat ik al meer dan 30 jaar beoefen en geef, blijft mijn dagelijkse ritueel. Een stille oefening in aanwezigheid en rust.

Wanneer en hoe werd deze accommodatie deel van je leven, en wat inspireerde je om haar te creëren?

Toen mijn kinderen jong waren, verlangde ik ernaar hen de ervaring van natuur en eenvoud te geven — gevormd door zonsopkomsten boven droge stenen muren, door de smaak van vijgen warm van de boom, door de stilte van de olijfgaarden.

Wat ooit enkel een familiehuis was, opent nu zijn armen voor reizigers — zielen op zoek naar stilte, gratie en een trager tempo.
Ik hoop dat ze hier niet alleen een vakantie vinden, maar een gevoel van thuiskomen.
Een plek waar de stilte voedt, en schoonheid blijft hangen.

Kun je iets vertellen over het renovatie- en inrichtingsproces?

Het was een reis van liefde — een proces dat zich langzaam ontvouwde, intuïtief, en altijd met respect voor het land.
Ik heb elke Trullo gerestaureerd door te luisteren naar zijn vorm, zijn geschiedenis, zijn behoeften.

Elk object, elk materiaal werd zorgvuldig gekozen — om rust te brengen, om te harmoniseren, om een gevoel van thuishoren uit te nodigen.
Niets is louter decoratief. Alles heeft een stille functie: rust bieden, het verleden eren, en eenvoud vieren.

Wat maakt deze plek voor jou persoonlijk bijzonder?

Het raakt me diep om families en vrienden te zien terugkeren, hun gelach in de lucht, hun herinneringen die zich zachtjes verweven met de onze.

En dan zijn er de herinneringen — van mijn kinderen die door de velden renden, van warme diners onder de sterren, van stille middagen in de tuin.
Die momenten leven in de muren. Ze zijn altijd onderdeel van deze plek.

Hoe zou je de sfeer en het interieur beschrijven?

De sfeer hier is er één van stilte.
Een zachte energie die leeft in de ruwe stenen muren, in het gefilterde licht, in het briesje dat door de lavendel ruist.

Het is eenvoudig, ongeforceerd, en in harmonie met het ritme van het land.
Als je aankomt, voel je het meteen — een zachte vertraging, het besef dat je eindelijk kunt uitademen.

Wat is je favoriete plekje?

Ochtenden met de kippen, koffie in de hand, de zon net aan de horizon.
Hun aanwezigheid is kalmerend, bijna meditatief — kinderen zijn er dol op.
Een stille herinnering dat schoonheid te vinden is in de meest gewone rituelen.

Wat maakt de locatie uniek?

De Valle d’Itria draagt een magnetische, oeroude energie — iets wat je eerder voelt dan ziet.
De leylijn van Sint-Michiel loopt hier doorheen, en velen spreken over de helende kracht ervan.

Dorpjes als Locorotondo, Cisternino, Alberobello en Martina Franca lijken op te rijzen uit dromen — witte muren, kronkelende steegjes, diners die doorgaan tot in het maanlicht.
Het is een landschap vol gratie, waar traditie nog dagelijks ademt.

Zijn er duurzame of ecologische praktijken waar je trots op bent?

Zeker, en ze zijn onderdeel van ons dagelijks leven — geen trends, maar uitingen van respect.
We hebben een groentetuin en eten wat het seizoen ons brengt. Onze olijfolie is biologisch, koudgeperst en met zorg gedeeld.

Elk jaar is het een feest, de oogst — handen in de aarde, harten vol.
We produceren ook onze eigen meel, en het is zo hartverwarmend om uit te kijken over de gouden velden.

Wat inspireerde je om deze plek open te stellen voor gasten?

Ik geloof dat schoonheid pas echt betekenis krijgt wanneer je haar deelt.
Wat we voor onszelf hebben gecreëerd — een ritme van rust, van aarding, van eenvoud — vroeg er als vanzelf om gedeeld te worden.
Om reizigers welkom te heten die verlangen naar authenticiteit, aanwezigheid en diepgang.

Wat kunnen gasten verwachten tijdens hun verblijf?

Een stille herstelling van de ziel.
Tijd die zich uitrekt en verzacht.

Kinderen zijn hier vrij en gelukkig, en voelen zich meteen thuis.

Geen verblijf, maar een terugkeer — naar iets vertrouwds, zelfs als je hier nooit eerder bent geweest.

Wat maakt In-Canto onvergetelijk?

De kleuren van dit land — zachte witten, zongewarmde okers, het diepe groen van olijfbladeren — blijven hangen als een droom.
Het licht, altijd in beweging, danst zacht op de stenen muren en flikkert door de vijgenbladeren.
De bries, doordrenkt met wilde kruiden en zout, lijkt oude verhalen met zich mee te dragen.

Maar bovenal is het het gevoel van harmonie — tussen mens en natuur, tussen stilte en zintuigen.
Een schoonheid die niet roept, maar zich stil nestelt in de ziel — en daar blijft.

Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg?

Dat zulke plekken nog bestaan.
Waar het leven vertraagt, de geest tot rust komt, en het mogelijk is om te ademen — en vreugde te voelen.

Wat hoop je dat gasten meenemen na hun verblijf?

Een zachtheid. Een nieuw tempo.
Dat hun tijd hier lichtheid brengt wanneer ze terugkeren — een herinnering dat rust mogelijk is, en dat schoonheid eenvoudig mag zijn.

En dat ze onvergetelijke herinneringen meenemen met hun kinderen.

Heb je nog aanbevelingen om ten volle van het verblijf te genieten?

Neem de tijd.
Want als je vertrekt, zou je zomaar kunnen verlangen om terug te keren — niet alleen naar deze plek, maar naar deze manier van zijn.